In 1994 ging ik naar Bosnië als onderdeel van de United Nations Protection Force, afgekort UNPROFOR, -vredesmacht. Ik had daar de functie van tien-tonner chauffeur.
Het rijden was net de Camel Trophy: veel offroad en improviseren. Zeg maar rechtdoor ook al was er geen weg. Terug in Nederland had ik de keuze om onderofficier te worden met een zakgeld regeling of te gaan werken in de burgermaatschappij. Het werd het laatste. De hang naar het groene pak bleef ‘je kan de man uit dienst halen, maar niet de dienst uit de man’. Ik ben parttime in dienst gebleven bij de Nationale Reserve.
Ruim tien jaar geleden overleed mijn vader, en opeens kwamen er beelden van de uitzending naar boven. Mijn beroep als vrachtwagenchauffeur zat vol met ‘triggers’ van gebeurtenissen die ik hiervoor niet kon herinneren. Een lastige periode brak aan, waarbij ik praktisch alles, mijn werk, huis en partner, kwijtgeraakte.
Inmiddels gaat het een stuk beter. Voor ECHOS (zie echos.nl) doe ik vrijwilligerswerk, ik heb een eigen plek en er is weer een toekomst.