Als “spijkerbroek” ben ik na de HAVO begonnen aan mijn officiersopleiding via het OCOSD in Breda, waarna ik diverse logistieke- en communicatiefuncties kreeg in Duitsland en Nederland.
Na bijna tien jaar koude oorlog ben ik verschillende keren op missie geweest. De eerste keer was naar Bosnië-Herzegovina in 1996, als commandant van het bevoorradings- en transport detachement in Busovaca. De communicatie verliep in die tijd een stuk primitiever, via de satelliet bellen vanuit een originele PTT-telefooncel en brieven schrijven was er contact met thuis.
De volgende missie naar Irak in 2003 was alweer anders. Dit keer ging ik als Public Information Officer (PIO), waarbij mediacontacten onderhield voor het Nederlandse detachement als voor het Britse divisie hoofdkwartier. Daardoor heb ik heel Irak gezien, van de mythische omgeving van Babylon tot Bagdad, soms vanuit een Mercedes, soms vanaf de klep van een Chinook laagvliegend over de woestijn.
In 2008 ging ik naar Uruzgan, Afghanistan, wederom in de rol van PIO / Public Affairs Officer (PAO). In deze rol maakte ik de missie intensief en van heel dichtbij mee. Bij alle meldingen van gevechten die op de staf van de Task Force binnenkwamen, en dat waren er nogal veel, was ik er bij. En tegelijkertijd waren er continue journalisten of andere media op het kamp aanwezig.
Een paar jaar later, in 2012, ben ik nogmaals naar Afghanistan geweest. Dit keer in Kandahar waar ik als inkoper voor het National Support Element werkte. Ik kon alle benodigde materialen inkopen, van een plaat aluminium tot contracten sluiten voor gepantserde auto’s.
Tijdens de Europese Unie Trainingsmissie in Somalië (winter 2014-2015) werkte ik wisselend in Mogadishu en in Nairobi (Kenia)als contractmanager. Het heftigste hierbij waren de wekelijkse aanslagen buiten de poort in Mogadishu. De continue dreiging kwam tot een hoogtepunt tijdens de Kerst, waarbij ik in Nairobi aan het kerstdiner zat en de collega’s in Somalië werden opgeschrikt door een aanval van terroristen op het kamp naast hun.
De ACOTA (African Contingency Operations Training and Assistance) missie naar Niger in 2015, was voor mij de kortste missie, van slechts een week, omdat ik als inkoopspecialist mijn bijdrage mocht leveren om die missie op te starten. Toch heeft die korte periode een diepe indruk gemaakt omdat we alles zelf moesten regelen.
Mijn laatste missie was in 2016 waar ik in Bamako, Mali, werkte en contacten moest onderhouden met de bevolking. Als je kennis maakt met die bevolking en ziet de diversiteit van de vele etnische groepen, dan wordt het al gauw duidelijk hoe complex Mali in elkaar zit. De Dogon als voorbeeld is één van de vele bevolkingsgroepen, die ruim 21 verschillende dialecten kent. Van die dialecten verschillen er enkele zodanig dat het praktisch een andere taal is. En velen spreken geen Frans, wat een van de officiële landstalen is. Om aansluiting te vinden moet je je verdiepen in de ander. In mijn vakgebied van “communicatie en engagement”, denk je na over hoe je over wil komen, hoe je contacten legt en hoe je met communicatie een bijdrage kunt leveren aan het behalen van de doelen van de missie.
Iedere missie was compleet anders en had zijn eigen dynamiek. Bij thuiskomst bleef ik eerst alles relativeren, niet meer druk maken om kleine dingen omdat je anders bent gewend. Uiteindelijk zakt dat weer weg en leefde ik weer in de waan van de dag. Voor een bredere maatschappelijke/culturele blik hoef je niet zozeer op missie te gaan, maar de ervaring heeft mijn blik op de wereld vergroot.