Als majoor in het Nederlandse leger ben ik diverse keren uitgezonden, onder andere voor de VN naar Cyprus in 2000 en voor de NAVO naar Afghanistan in 2007.
Net voor mijn missie naar Afghanistan wees mijn toenmalige vrouw mij op een berichtje in het militaire blad “de Landmacht”. Defensie zocht mensen die een blog konden bijhouden over deze missie. Indertijd werd mijn blog op Hyves goed gelezen, maar ik wist niet of ik de ideale kandidaat was voor een defensieblog. Ik ben namelijk niet het type dat schrijft over wat een organisatie wil horen maar juist over wat ik zie, beleef of vind. Na er goed over nagedacht te hebben, heb ik er toch voor gekozen om voor Defensie een weblog bij te houden over de missie in Uruzgan.
Na het afronden van de missie kwam ik terug in Nederland en begon ik op mijn werkplek tegen dingen aan te lopen. Bureaucratie, personeelstekorten en een geheel andere dynamiek dan tijdens de uitzending. Het werd lastig om een voor mij belangrijke waarde “Je moet geen concessies doen over de veiligheid van je mensen”, in de organisatie na te streven. De kritische blik die ik heb werd minder gewaardeerd en ik kreeg zelfs opmerkingen als “dit is niet goed voor je carrière”.
Uiteindelijk heb ik mijn eigen weg gekozen, de weg van het schrijverschap. Mijn boeken “Soldaat in Uruzgan”, en het vervolg “Leven na Uruzgan” zijn verschenen, recentelijk gevolgd door mijn eerste roman “Zwarte Vogel”. Samen met Olof van Joolen werk ik aan “Sporen”, een boek met verhalen van vijfentwintig veteranen over hun missie en hun leven daarnaast. De bijzondere verhalen en openheid waarmee zij vertellen, is onbetaalbaar.